Terugblik en vooruit kijken

Een nieuw jaar, vol nieuwe kansen en mogelijkheden. Het is 2018…Met de entree van het nieuwe jaar en de terugblik op afgelopen jaar komen er toch gemengde gevoelens. Ik hoor mezelf zeggen dat het allemaal wel goed is als men aan me vraagt hoe het gaat. Maar als ik er echt bij stil sta is dat helemaal niet zo. En ondanks de twijfel of ik nou alweer een blog hieraan, aan mezelf dus, zou gaan wijden doe ik het toch.

Mijn start dit jaar is niet vrolijk en onbekommerd zoals een paar jaar geleden. En ik blijf het lastig vinden om een rooskleurig plaatje van de toekomst te zien. Want naast alle mooie nieuwe dingen die afgelopen jaar op mijn pad zijn gekomen was 2017 toch ook een zwaar jaar, zowel lichamelijk als geestelijk. En hoewel niet altijd duidelijk zichtbaar, is er na de diagnose, de opvolgende operatie en blijvende pijn ook Wessel’s uithuisplaatsing.  Een rauwe open plek is ontstaan die maar heel langzaam aan iets minder zeer begint te doen en bij tijden gewoon weer opnieuw compleet bloot word gelegd.

Het schrijven zorgt ervoor dat ik veel van de dagelijkse gedachten een plek kan geven maar onderbewust sluimert er veel meer. Met Wessel gaat het goed zoals jullie ongetwijfelt hebben kunnen lezen. Hij zit op zijn plekje en is gelukkig. Dat maakt me blij, maar tegelijkertijd ook verdrietig. Het is een mix van liefde en schuldgevoel. In mijn hoofd weet ik dat het goed zit maar mijn hart schreeuwt zo anders. Daarnaast zie ik Mensen om me heen vechten tegen hun (ongeneeslijke) ziekte en ik zie de worsteling tussen leven en dood. En hoewel ik gelukkig geen dodelijke diagnose heb gekregen, blijf ik wel overgeleverd aan de onzekerheid wat kanker heet.  Ik noem het beestje eigenlijk bijna nooit bij zijn naam, ik denk dat ik het toch te confronterend vind. Maar verstoppen voor het ongrijpbare beest kan ik me niet. Het is iets wat mijn leven voorgoed heeft veranderd. Ik word nooit meer onbezorgd.

Het blijft een terugkerend dilemma. Omdat ik weet dat ze de tikkende tijdbom niet compleet weg hebben kunnen halen. Is het niet een kwestie van óf het weer terug komt, maar wannéér. In tegenstelling tot de artsen maak ik me er wél zorgen over. De chirurg geeft aan dat wanneer het beestje terug is er weer gewoon geopereerd kan worden. De eerste vijf jaar na de operatie is de kans op terug keer namelijk het grootst. Ik zit net in het tweede jaar. En wat de artsen naar mijn idee vergeten is het menselijk aspect. Voor hen ben ik niet meer dan een nummer. Welliswaar een patiënt, maar het gaat niet om hun eigen leven. Want deze keer ben ik echt heel goed uit de operatie gekomen, maar het was een behoorlijk risico. Echt zorgeloos ben ik dus niet.

Helemaal nu stukje voor stukje meer van mijn gezichtsveld verdwijnt. Al ruim een jaar sta ik onder controle van de oogarts maar een verklaring voor mijn klachten hebben ze niet. Alle onderzoeken leiden tot meer vragen. Waar kan het vandaan komen? Na de laatste controle in December ben ik er ook niet geruster op geworden. De oogarts vertrouwd het toch niet en wil uitsluiten dat er toch niet op een andere locatie in mijn hoofd wellicht ook iets aan het groeien is. Na overleg met het neurologische team is besloten dat ze in Maart een extra gebied mee gaan pakken in de MRI.

De onzekerheid zal dus nog wel een tijdje aanblijven. In ieder geval tot de scan weer geweest is en uitgesloten is dat het beestje met die vervelende naam zich voorlopig koest houdt. In gedachten ben ik bij alle mensen die in hetzelfde schuitje zitten, waarbij het leven nooit meer hetzelfde is en zal worden. Want ondanks dat je door wilt, en gaat, je raakt er nooit meer compleet los van. In de tussentijd probeer ik maar mijn gedachten te verzetten. Ruim het huis op, en daarmee ook een beetje mijn hoofd. Ik probeer te blijven lachen en mijn blik te richten op de mooie dingen en de mensen die me lief zijn. Daar hou ik me maar aan vast, want wie postief denkt, trekt positieve dingen aan toch??